„Nie troszczcie się zbytnio o swoje życie, o to, co macie jeść i pić; ani o swoje ciało, czym się macie przyodziać. Czyż życie nie znaczy więcej niż pokarm, a ciało więcej niż odzienie? Przypatrzcie się ptakom w powietrzu: nie sieją ani żną i nie zbierają do spichrzów, a Ojciec wasz niebieski je żywi. Czyż wy nie jesteście ważniejsi niż one? Kto z was przy całej swej trosce może choćby jedną chwilę dołożyć do wieku swego życia?
A o odzienie czemu się zbytnio troszczycie? Przypatrzcie się liliom na polu, jak rosną: nie pracują ani przędą. A powiadam wam: nawet Salomon w całym swoim przepychu nie był tak ubrany jak jedna z nich. Jeśli więc ziele na polu, które dziś jest, a jutro do pieca będzie wrzucone, Bóg tak przyodziewa, to czyż nie o wiele pewniej was, małej wiary?
Nie troszczcie się więc zbytnio i nie mówcie: co będziemy jeść? co będziemy pić? czym będziemy się przyodziewać? Bo o to wszystko poganie zabiegają. Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. Starajcie się naprzód o Królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane.”
(Mt 6, 25-33)
Ufność i zawierzenie – to dwie postawy ducha, nierozerwalnie ze sobą złączone, które wyrażają żywą wiarę w Bożą Opatrzność.
Zawierzenie stawia nas w obliczu wieczności, jest bezwarunkowe i nieodwołalne. Osoba, która czyni ten akt, sytuuje się w całkowitej zależności wobec Boga. Akt ten ma charakter absolutny: powierzam się na zawsze, cokolwiek przyjdzie w wydarzeniach życia. Powierzam Bogu wszystko, co stanowi o moim istnieniu. W ten sposób wchodzę na drogę ufności, która objawia się w „teraz” konkretnej sytuacji. Jeśli bez zastrzeżeń oddaję się Bogu, dana mi jest łaska widzenia mojego życia Jego oczyma, w których każde wydarzenie codzienności ma swoją wartość. Ufność chroni mnie przed biernością, zaprasza do „przeżywania w pełni” mojego zawierzenia, do współtworzenia z Bogiem świętej i niepowtarzalnej historii mojego życia, w której każdy moment jest ważny i bogaty w sens.
Ufne zawierzenie Bożej Opatrzności to moc pochodząca od Ducha Świętego. Tylko On daje nam łaskę powierzenia się bez zastrzeżeń w ręce Boga Ojca, i odnalezienia w Nim pokoju serca, większego od wszelkich lęków, zrodzonych przez troski doczesnego życia.
s. Maria SBO